اگر دستم را نمی برید به عدالتش شک میکردم

 بار اول از او پرسید: دزد تویی؟

پاسخ داد: آری! 

دوباره تکرار کرد: آیا دزد تویی؟ 

و او دوباره پاسخ داد: آری

حضرت فرمود: اگر بار سوم نیز اقرار کنی، انگشتان دست تو را قطع می کنم. دزد تویی؟

سرش را پایین انداخت و گفت: آری ای مولای من!

حضرت امیر(ع) انگشتان دست راست مرد سیاه چهره را قطع کرد.

مردی که دزدی کرده بود همانطور که بیرون می رفت انگشتان خود را به دست چپ گرفته بود و خون جاری بود.

اشکی بُود مرا که به دنیا نمی دهم

روضه تمام شده بود، نشسته بودم کنج حسینیه، به این فکر میکردم که چقدر خوشبختیم ما، همه ما، مایی که بچه مسجد بودیم و عاشق هیئت، مایی که نمک پرورده اما حسین(ع) هستیم، مایی که با چای روضه مست می شویم، مایی که متمسک به ولایت علی(ع) هستیم، مایی که قبله دلهامان کربلاست، مایی که پیشوایانی داریم از نور که خداوند را به آنان قسم دهیم تا از ما در گذرد، مایی که به وقت دلتنگی مزار شهدایی داریم تا آراممان کند... آه چقدر ناشکریم و سرکش که بعضی اوقات گله می کنیم...