حضور کوچولوها در مسجد، مثل نسیم بهاری است!

حضور کوچولوها در مسجد، مثل نسیم بهاری است! دوست داشتنی و لذت بخش؛ همیشه سعی کرده ام بچه هایی که مسجد می آیند را با روش هایی تشویق کنم. چون می دانم اگر امروز خودم دنبال خیلی خلاف ها نرفته ام به برکت همین است که از کودکی بچه مسجدی و بچه هیئتی بوده ام. 
یادم می آید سالهای کودکی فقط به عشق اینکه بین دو نماز، میکروفن را بدهند تا دعای فرج بخوانم، مسجد می رفتم. بالاخره نباید از یک بچه انتظار داشت که به خاطر ثواب نماز جماعت، به مسجد بیاید.
اما از همان روزها از یک سری پیرمرد اخمو که غالبا جایشان هم صف جلو بود بدم می آمد، کسانی که کارشان شده بود فراری دادن بچه ها از مسجد به خاطر سر و صدایشان! جماعتی که نمی توانستن درک کنند بچه ها باید بچگی کنند. 
امروز بعد از نماز ظهر، حاج آقا که بلند شد برای سخنرانی، یک بچه سه، چهار ساله دویید رفت روی منبر، یکی از همین گبرهای پرهیزگار شده بلند شد رفت کتفش را گرفت و به طرز وحشتناکی او را از بالای منبر کشید پایین! طفل معصوم هاج و واج به دور ورش نگاهی کرد، با گریه رفت آن طرف پرده پیش مادرش!
هرچقدر هم بعد از نماز کنار در ایستادم تا شاید از دل بچه در بیاورم زودتر از من رفته بودند.
حالا خدا می داند آن بچه بعد از این با چه ذهنیتی به مسجد نگاه می کند ...