سینمای داستانی، جای بازسازی گزارش تلویزیونی نیست!
عباس طوسی لاجوردی را بیشتر با مستند می شناسند، مستندهایی که خیلی طرفدار هم ندارد و معمولا جذاب هم از آب در نمی آید . لاجوردی را در فضای مستند نه به واسطه ی فیلمساز بودن بلکه بیشتر با سوژه های او در مستند «در جستجوی حقیقت» می شناسند، او اولین مستند ساز ایرانی است که با تری جونز کشیش آمریکایی توهین کننده به قرآن مصاحبه کرد و جستجوگری او بیشتر از هر امر دیگری به او کمک کرده است.
اما اینکه چرا یک تهیه کننده حاضر میشود روی مستندسازی که وجه فیلمسازی او تثبیت نشده سرمایه گذاری کند جای سوال است وگرنه در عالم مستندسازی بسیاری هستند که سودای فیلمسازی در فضای داستانی در سر دارند.
فیلم«جشن تولد» را باید جستجوگری لاجوردی در فضای فیلم داستانی دانست . مستندسازی که عاشق جهانگردی و تجربه کردن است به خوبی توانسته بود برای جستجوگریش فضا را برای ساخت «جشن تولد» مساعد کند اما آن چیزی که در این میان از دست رفته و سوخته است، بودجه فیلمسازی در انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس و فرصت یک فیلم خوب در جشنواره فجر است.
فیلم جشن تولد بی شک یکی از بی حس و حال ترین فیلم های جشنواره است حال آنکه هدف کارگردان ساخت یک فیلم حسی ضد داعشی بوده است که به هیچ وجه به آن دست نیافته است. فیلمساز برای تجربه اول خود روی یک موضوع بسیار سخت دست گذاشته است، فیلمسازی در شرایط جنگی سوریه با بازیگران غیر ایرانی و هجم عظیم جلوه های ویژه؛ کاری که شاید فیلمسازان فیلم پرسابقه هم از رفتن به سمت آن هراس دارند.
اینگونه می شود که فیلم از همان تیتراژ مخاطب را پس می زند و پر حوصله ترین مخاطب را به زحمت تا نیمه ی فیلم روی صندلی می نشاند همانگونه که نگارنده این یادداشت تا نیمه ی فیلم هم دوام نیاورد و فیلم را نیمه کاره گذاشت.
جشن تولد علاوه بر اینکه داستانی برای ارائه به مخاطب ندارد و با برخی سریال های ترکیه ای در کیفیت برابری میکند ، دوربین روی دست و جلوه های ویژه ضعیفی هم دارد که روی روان مخاطب راه می رود و سالن را خیلی زود خالی می کند.
برج میلاد در ایام جشنواره معمولا به داشتن مخاطبانی خاص که به دیدن فیلم رقت برانگیز و فرسایشی عادت کرده اند معروف است اما جالب بود که صدای تیر و ترقه های و پرداخت های مستقیم و بی دلیل به جنایات داعش حتی اکثر این مخاطبان نیز فیلم را تاب نیاوردند و از سالن خارج شدند.
این پرداخت های بی دلیل و انفجارهای بی جهت در فیلم به حدی زیاد بود که حتی کسانی که بیرون از سالن نشسته بودند را هم متعجب می کرد که این چه فیلمی است و چرا اینقدر هجم صداها عجیب است.
حقیقت امر این است که این روزها آنقدر گزارشات واقعی از جنایات داعش زیاد و منزجر کننده است که کسی رقبت دیدن این جنایات آن هم به صورت بازسازی مضحک روی پرده سینما را ندارد؛ مخاطب سینما به دنبال داستان است و ترجیح می دهد گزارش را از تلویزیون تماشا کند .
به هر روی، باید منتظر ماند و دلیل سرمایه گذاران برای صرف هزینه های کلان روی گزارش بازسازی لاجوردی را شنید و در عین حال باید امیدوار بود که مستندساز جستجوگر دیروز دیگر هوای کنجکاوی در عالم سینما را نداشته باشد و برای جستجو جای دیگری را انتخاب کند.
