لا یوم کیومک یا ابا عبد الله

خیمه ها را آتش زدند، کنار خیمه ها بودم، یک لحظه حرارتی روی پاهایم احساس کردم،  شعله های آتش را دیدم که پاهایم را مبتلا کرده است.نمی دانستم چه کنم؟ دست و پایم را گم کرده بودم! تا به خودم آمدم، سه چهار نفر از بچه های هیئت سریع با هر چه بود آن شعله ها را خاموش کردند؛ 

من پسر جوانی هستم که شعله ای کوچک ترس را در وجودم انداخت،  رفقا هم آنجا بودند و آتش را خاموش کردند .. 

اما شنیده ام که یک جا دختر بچه ای بی پناه آتش خیمه به دامانش افتاده بود چند مرد غارتگرِ بی رحم دنباش میدویدند ؛ آتش شعله ور تر میشد ... آه...